วันแล้ววันเล่า สายตาที่น่ารังเกียจนั่นตามหลอกหลอนเขา กัดกินความมีสติของเขา ชายคนนั้นเชื่อว่าดวงตานั้นชั่วร้าย และในสภาพประสาทหลอนของเขา เขาสรุปว่าวิธีเดียวที่จะกำจัดตัวเองจากความหวาดกลัวนี้คือต้องฆ่าชายชรา

ทุกคืนเป็นเวลาเจ็ดคืน เขาแอบย่องเข้าไปในห้องของชายชราขณะที่เขาหลับโดยถือตะเกียง เขาจะเปิดตะเกียงอย่างระมัดระวังเพียงพอที่จะปล่อยให้ลำแสงบาง ๆ ตกกระทบดวงตาของอีแร้ง แต่ทุกคืนเขาพบว่าตาของเขาปิดอยู่ และเขาไม่สามารถพาตัวเองไปฆ่าชายชราโดยที่ไม่เห็นดวงตา ซึ่งเป็นที่มาของความทรมานของเขา

ในคืนที่แปดเขาแอบเข้าไปในห้องตามปกติ แต่คราวนี้ชายชรากวน ด้วยความกลัว ชายชรายังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงขณะที่ชายคนนั้นค่อยๆ เปิดตะเกียง จนกระทั่งลำแสงตกกระทบดวงตาที่หวาดกลัว มันเปิดกว้าง และด้วยความคลั่งไคล้ ชายคนนั้นก็พุ่งเข้าใส่ชายชรา ทำให้เขาหายใจไม่ออกอยู่ใต้ผ้าคลุมเตียงหนักๆ

หลังจากแน่ใจว่าชายชราเสียชีวิตแล้ว เขาก็แยกชิ้นส่วนของศพและซ่อนส่วนต่างๆ ไว้ใต้พื้นอย่างระมัดระวัง ทำความสะอาดร่องรอยของการกระทำ เขาพอใจในตัวเองโดยคิดว่าเขาสามารถกำจัดดวงตาที่ชั่วร้ายออกไปได้ตลอดกาล

แต่ความสยองขวัญยังไม่จบสิ้น เพื่อนบ้านได้ยินเสียงกรีดร้องในตอนกลางคืนและแจ้งตำรวจ เมื่อพวกเขาไปถึงเพื่อตรวจสอบ ชายผู้นี้มั่นใจในความรอบคอบในการก่ออาชญากรรม จึงเชิญพวกเขาเข้าไปและพูดคุยกับพวกเขาอย่างใจเย็นเหนือจุดที่เขาซ่อนศพ

ขณะที่เจ้าหน้าที่คุยกันโดยไม่สงสัย ชายคนนั้นก็เริ่มได้ยินเสียงดัง เสียงทุ้มต่ำ เสียงเร็ว คล้ายกับนาฬิกาที่ห่อหุ้มด้วยผ้าฝ้าย มันดังขึ้นเรื่อย ๆ จนก้องอยู่ในหูของเขาราวกับสัญญาณเตือนภัยที่น่ากลัว เขารับรู้ได้ด้วยความหวาดกลัวว่านั่นคือเสียงหัวใจของชายชราที่ดังมาจากใต้พื้นกระดาน

ความรู้สึกผิดของเขาซึ่งแสดงให้เห็นได้จากหัวใจที่เต้นแรงอย่างไม่หยุดยั้ง ทำให้เขาเกือบเสียสติ ในที่สุด ทนความทรมานจากเสียงนั้นไม่ได้ เขาจึงสารภาพความผิดต่อตำรวจ พร้อมตะโกนด้วยเสียงหัวใจเต้นดังกึกก้องว่า “ฉันยอมรับการกระทำ! ฉีกแผ่นไม้ทิ้ง!

“The Tell-Tale Heart” ทำหน้าที่เป็นการสำรวจความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของมนุษย์และพลังแห่งความรู้สึกผิด เป็นเรื่องราวชวนสยองที่แสดงให้เห็นว่าปีศาจในตัวสามารถนำไปสู่ความหายนะได้อย่างไร วาดภาพสยองขวัญทางจิตวิทยาที่สดใส