ผู้นำโชคลาภแห่งประเทศญี่ปุ่น

ผู้นำโชคลาภแห่งประเทศญี่ปุ่น มาเนกิเนโกะ หรือ แมวนำโชคที่หลายๆคนรู้จัก สัญลักษณ์แห่งความโชคดีและโชคลาภ ที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไปในประเทศญี่ปุ่นในรูปลักษณ์ของรูปปั้นแมวกวักที่ประดับอยู่ในร้านค้าหรือบ้านเรือน มาเนกิเนโกะจะยกอุ้งเท้าข้างหนึ่งหรือทั้งสองข้างขึ้น พร้อมกับเคลื่อนไหวที่เหมือนกับกำลังกวักเรียกบางสิ่ง ในความเชื่อของชาวญี่ปุ่น “แมว” เป็นสิ่งมีชีวิตที่เกี่ยวข้องกับสิ่งเหนือธรรมชาติมาอย่างเนิ่นนาน ทั้งเรื่องของดวงไฟประหลาดที่ไม่สามารถอธิบายได้ คำสาปแช่ง เป็นต้น ในขณะเดียวก็มีประเพณีพื้นบ้านที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนานที่มองว่าแมวเป็นสัตว์ที่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านเกษตรกรรมและการเลี้ยงสัตว์ เพราะแมวจะจับหนูและสัตว์ที่ทำลายพืชผลเช่น หนอนไหม กินเป็นอาหาร ทำให้พวกมันได้รับความเคารพ เป็นสัตว์นำโชคลาภ เริ่มได้รับความนิยมในประเทศญี่ปุ่นมากขึ้นในช่วงปลายยุคเอโดะ เชื่อกันว่าแมวที่ยกอุ้งเท้าขวาจะนำโชคลาภด้านเศรษฐกิจมาให้ ในขณะที่แมวที่ยกอุ้งมือซ้ายจะเรียกลูกค้าให้ นอกจากนี้ สีของแมวเองก็มีความสำคัญกัน สมัยก่อนแมวดำ ได้รับการขนานนามว่าเป็นแมวที่ดี เนื่องจากความสามารถในการมองเห็นในที่มืด ทำให

พิธีกรรมศักสิทธิ์เต้านางด้ง

พิธีกรรมศักสิทธิ์เต้านางด้ง พิธีกรรมนี้คนที่ไม่เข้าใจความเชื่อและความหมายก็หาว่างมงาย แต่พิธีกรรมนี้สำหรับบางคนคือกิจกรรมเพื่อจรรโลงใจ หล่อเลี้ยงความหวังในวิกฤตภัยแล้งช่วงเพาะปลูก วิธีนี้ไม่ใช่การต่อสู้หรือฝืนธรรมชาติ แต่เป็นการอ้อนวอน ขอร้องต่อธรรมชาติ ซึ่งเป็นการอยู่ร่วมกับธรรมชาตินั่นเอง เป็นหนึ่งในหลายพิธีกรรมที่ใช้ประกอบการอ้อนวอนขอฝน พบเห็นทั่วไปในภาคอีสาน คำว่า “นางด้ง” หมายถึง ผีผู้หญิงที่สถิตใน “กระด้ง”  นัยยะของการเลือกใช้อุปกรณ์นี้เพราะ กระด้ง เ การประกอบพิธีมีนัยยะถึงการมีข้าวในการบริโภค การฝัดข้าวเปลือก มีความหมายคล้ายกับการแยกความไม่ดีให้ออกไปจากชุมชนประเพณีการเต้านางด้ง จะใช้ไม้คาน 2 แท่งนำมาขัดกัน แล้วมัดตรงกลาง ไม้คานทั้งสองจะแบ่งเป็นไม้สำหรับฤดูแล้ง เรียกว่าหลักแล้ง และไม้สำหรับฤดูฝน เรียกว่าหลักฝน คนจับจะเป็นผู้หญิง 2 คน คนหนึ่งเป็นพี่สาวคนโต หรือน้องสาวคนสุดท้อง อีกคนหนึ่งเป็นผู้หญิงที่เคยแต่งงานและมีลูก เรียกว่าแม่ฮ้าง หรือแม่หม้าย เหตุผลที่ใช้ “ไม้คาน” เพราะเป็นอุปกรณ์ที่ใช้ในกระบวนขนย้ายข้าว เช่น การหาบข้าว หาบต้นกล้า นัยยะสำคัญของอุปกรณ์ชิ้นนี้ คือ ความอุดมสมบู

โหงพราย

โหงพราย วิญญาณของคนที่ตายจากอุบัติเหตุที่ร้ายแรง หรือตายจากการฆาตกรรม สรุปคือตายโหงนั่นเอง และยิ่งถ้าวิญญาณของโหงพราย เป็นวิญญาณที่แรงอยู่แล้ว (เช่น เป็นนักเลงหัวไม้ , เป็นเจ้าพ่อผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่น) ว่ากันว่าก็จะช่วยให้โหงพรายนั้นมีอิทธิฤทธิ์อำนาจมากยิ่งขึ้น ซึ่งหมอผีหรือผู้เล่นของ มักจะแสวงหาวิญญาณประเภทนี้เพื่อไปทำเป็น “โหงพราย” สำหรับในการช่วงใช้ต่างๆ เป็นคุณไสย์ทางด้าน มนต์ดำไม่ใชสายขาว เลี้ยงดีให้คุณ เลี้ยงไม่ดีให้โทษ ถือว่ามีความอันตรายต่อผู้ที่มีไว้ครอบครองหรือสนใจทางด้านนี้ก็ให้ศึกษาดีๆว่ากันว่ามีการนำวิญญาณมากักขังเลี้ยงไว้ เตือนภัย ไล่ศัตรู เลี้ยงดีก็ดีไป เลี้ยงไม่ดีเลี้ยงไม่ได้ ผีร้ายอาจย้อนมาทำร้ายเจ้าของอย่างเช่นเรื่องขุนแผนก็เลี้ยงพรายไว้ บางตำนานว่าเป็นชาย บ้างว่าเป็นหญิง ขุนแผนได้โหงพราย เเละ อาคมเครื่องรางของขลังมาจากอาจารย์สมัยที่บวชเป็นเณรอยู่วัดแค เเละโหงพรายเคยช่วยพลายงามตอนที่ขุนช้างลวงมาฆ่าด้วย แน่นอนว่าการเอาผีตายโหงมาเลี้ยง ก็จะเป็นจะต้องมีอิทธิฤทธิ์อาคมที่สามารถสะกดผีร้ายได้ ไม่เช่นนั้นมันก็จะย้อนกลับมาทำร้ายตัวหมอผีหรือคนเลี้ยงเอง และหากได้มาเลี้ยงแล้ว ก

ต้นกำเนิดนางกวัก

ต้นกำเนิดนางกวัก เป็นที่รู้กันดีอยู่แล้วว่านางกวักคือรูปปั้นหรือรูปภาพที่มักจะถูกนำมาวางไว้หน้าร้านค้า ร้านอาหาร หรือธุรกิจอื่นๆ ที่มีหน้าร้านและพ่อค้าแม่ขายมีไว้เพื่อกราบไหว้บูชา ซึ่งมีความเชื่อว่าจะทำให้กิจการค้าของตนเจริญรุ่งเรืองค้าขายดีขึ้น เหมือนกวักลูกค้าเข้าร้านโดยนางกวักมีชื่อที่แท้ชื่อเดิมจริงว่า สุภาวดี มีพ่อหรือบิดาชื่อ สุจิตพราหมณ์ ส่วนแม่หรือมารดาชื่อ สุมณฑา เป็นผู้ให้กำเนิดนางขึ้น เดิมทีนางเกิดเป็นคนเมืองมัจฉิกาสัณฑ์ ซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ใกล้จากเมืองสาวัตถีครอบครัวของนางมีอาชีพทำมาค้าขาย ต่อมาสุจิตตพราหมณ์ผู้เป็นพ่อต้องการจะขยับขยายกิจการให้สะดวกและใหญ่โตมากขึ้น จึงได้ไปซื้อเกวียนมา 1 เล่ม และนำสินค้าไปขึ้นเกวียนที่มีอยู่เพื่อไปเร่ขายของตามที่ต่างๆ เร่ขายไปหลายที่ ซึ่งนาง ก็ได้ขออนุญาตพ่อที่จะเดินทางตามไปขายของด้วยในอยู่บางครั้งเพื่อหวังเที่ยวชมสถานที่ต่างๆ ระหว่างการค้าขายระหว่างเดินทางไปค้าขาย นางสุภาวดีได้พบกับ ผู้เป็นอริยสงฆ์เมื่อนางได้รับฟังธรรมเทศนา พระกัสสปเถระเจ้าก็ได้กำหนดจิตเป็นอำนาจจิตพระอรหันต์ประสิทธิ์ประสาทพรให้ครอบครัวของนางสุภาวดีในทุกครั้งที่นางได้มีโอกา

สัตว์ลึกลับนิงเง็น

สัตว์ลึกลับนิงเง็น นิงเง็น ชื่อที่เรียกสิ่งที่เชื่อว่าเป็นสิ่งมีชีวิตลึกลับชนิดหนึ่งที่อาศัยอยู่ในมหาสมุทร โดยนิงเง็นเป็นสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งที่รวมอยู่ในตำนานพื้นบ้านของญี่ปุ่น นิงเง็นมีลักษณะคล้ายวาฬ ได้รับการอ้างว่าพบเห็นโดยชาวประมงหลายราย แต่จนถึงปัจจุบันนี้ยังไม่เป็นที่ยืนยันว่า มันมีจริงหรือไม่ คำว่า “นิงเง็น” แปลมาจากภาษาญี่ปุ่นที่มีความหมายว่า “มนุษย์” ปัจจุบันมีผู้ใช้ทั่วโลกราว 130 ล้านคน นอกเหนือจากประเทศญี่ปุ่นแล้ว รัฐอังกาอูร์ สาธารณรัฐปาเลา ได้กำหนดให้ภาษาญี่ปุ่นเป็นภาษาทางการภาษาหนึ่ง นอกจากนี้ภาษาญี่ปุ่นยังถูกใช้ในหมู่ชาวญี่ปุ่นที่ย้ายไปอยู่นอกประเทศ นักวิจัยญี่ปุ่น และนักธุรกิจต่างๆ คำภาษาญี่ปุ่นได้รับอิทธิพลมาจากภาษาต่างประเทศเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะภาษาจีน ที่ได้นำมาเผยแพร่มาในประเทศญี่ปุ่นเมื่อกว่า 1,500 ปีที่แล้ว และตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 19 เป็นต้นมา ก็ได้มีการยืมคำจากภาษาต่างประเทศที่ไม่ใช่ภาษาจีนมาใช้อีกเป็นจำนวนมาก โดยเฉพาะภาษากลุ่มอินโด-ยูโรเปียน มหาสมุทร การแบ่งมหาสมุทรตามแบบต่างๆ แผ่นที่กายภาพก้นทะเล มหาสมุทร เป็นผืนน้ำทะเลน้ำเค็มขนาดใหญ่

ดรอเกอร์(Draugr)

ดรอเกอร์(Draugr) ซอมบี้เป็นสิ่งไม่มีชีวิตที่ลุกเหินเดินวิ่งได้ ซอมบี้ทั่วไปถูกพบในลักษณะของศพไร้สมอง เชื่องช้าและไม่มีสติสัมปะชัญญะ แต่ไม่ใช่กับดรอเกอร์อันเดดร่างศพที่มาจากสแกนดิเนเวีย ดรอเกอร์อยู่ในกลุ่มผี แต่ถ้าใครชอบเล่นเกม อ่านมังงะ ดูอนิเมะ หรือว่าอ่านหนังสือที่เกี่ยวข้องกับสปิริตหรือภูต ผี บ่อยๆ จะเห็นว่ากลุ่มซอมบี้ หรืออันเดดที่ใช้เวทมนตร์ได้จะถูกเรียกว่า Liches ลิช ลิชเชอร์ เพราะว่ากันตามตรงดรอเกอร์ไม่มีชีวิต แต่มันยังมีความคิดและสติปัญญา แถมยังมีไหวพริบ และยังสามารถใช้เวทมนตร์ได้อีกตรงตามคอนเซปของลิชมากกว่าผีหรือซอมบี้ทั่วไป ซึ่งดรอเกอร์มักเกิดขึ้นจากมนุษย์ มีความสามารถในด้านการใช้เวทมนตร์เก่งมากแล้วตายด้วยความอาฆาตแค้นในญาติพี่น้อง หรือถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือคนในครอบครัว เมื่อมันตื่นขึ้นจากหลุม มันจะตามล่าญาติพี่น้องของตนเอง และ ฆ่าพวกเขาจนกว่าจะหมดสายเลือดแต่เมื่อฆ่าหมดยกครัวแล้วความโหดร้ายของดรอเกอร์จะหยุด เพราะมันไม่ใช่ผีที่มีห่วงแต่กลายเป็นอสูรกายหลังจากฆ่าครอบครัวไปหมดสิ้น ก็จะหันหน้าเข้าหาคนเป็นและไล่ฆ่าไม่หยุดยั้งเพราะความโหยของพวกมันไม่มีวันถูกเติมเต็มสิ่งที่ทำให้ดรอเกอร

ตำนานยันต์เกราะเพชร

ตำนานยันต์เกราะเพชร หลวงปู่ปาน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา องค์บูรพาจารย์ของหลวงพ่อ เป็นต้นตำรับการเป่ายันต์เกราะเพชร งานเป่ายันต์แต่ละครั้ง เรือแพแน่นขนัดไปทั้งแม่น้ำ เดินข้ามไปอีกฝั่งได้สบาย ๆ ผู้คนให้ความสนใจเป็นอย่างมาก เรียกได้ว่า มีแต่ผู้คนศรัทธาให้ความสนใจ มากันทุกทิศทุกจังหวัด คาถา ยันต์เกราะเพชร  บางคนเรียกว่าคาถาอิติปิโสแปดทิศ เขียนแล้วชักสูตรจะออกมาเป็นยันต์เกราะเพชร วันเป่ายันต์ เป่าได้เฉพาะวันเสาร์ห้า คือ ต้องตรงกับวันเสาร์ขึ้น ๕ ค่ำ เดือนใดก็ได้ ผู้รับยันต์ต้องมีธูปเทียน ๑ ชุด เป็นเครื่องบูชาพระ ถ้าเป็นหญิงมีครรภ์ ต้องจัดธูปเทียนเผื่อลูกในท้องอีก ๑ ชุด ธูปเทียนนี้ไม่ต้องจุด เมื่อเสร็จพิธีแล้ว นำกลับบ้านได้ ใช้สำหรับไล่ผีชะงัดนัก เอาธูปเทียนจี้เข้า ผีเผ่นกระเจิง เมื่อยันต์เกราะเพชรเริ่มจับตัว ผู้รับจะมีอาการต่าง ๆ กัน เช่นร้อนหู ร้อนหน้า ขนลุกขนชัน หนักศีรษะ หรือ คันยุบยิบเหมือนมีตัวไรไต่ บางคนจับไข้ไปเลย อาการเหล่านี้จะทรงอยู่ไม่เกิน ๒-๓ วัน พอยันต์เข้าตัวหมดก็หายไปเอง ผู้ที่ถูกไสยศาสตร์มา ไม่ว่าจะเป็นคุณผี-คุณคน หรืออะไรก็ตาม เมื่อเริ่มทำการเป่ายันต์ ท้าวจาตุมหาราชและบริวารจ

ตำนาน”ยักษ์แบกเสา”

ตำนาน”ยักษ์แบกเสา” บนถนนวิภาวดีรังสิต หลายคนที่สัญจรไปมาบนถนนวิภาวดีคงจะต้องเคยสังเกตเห็นบางอย่างของ เสาโทลเวย์ ที่แตกต่างไปจากเสาอื่น ซึ่งมีเสาอยู่ 2 ต้น ที่มีรูปปั้นยักษ์ท่าทางเหมือนกำลังยืนแบกเสาอยู่ บางคนอาจจะเคยรู้ที่มาของเสาแปลกๆ 2 ต้นนี้มาบาง แต่บางคนอาจจะยังไม่เคยทราบว่าแท้จริงแล้ว เพราะทางด่วนแห่งนี้เคยมีอาถรรพ์ถึงขั้นต้องสร้างยักษ์สองตนนี้ขึ้นมาตำนาน เนื่องจากระหว่างการก่อสร้างดอนเมืองโทย์เวย์ ตกอยู่ในสภาวะขาดทุน มีคนแนะนำมาว่าให้สร้างรูปปั้นยักษ์แบกถนนไว้ เดิมทียักษ์ตนนี้อยู่ตรงข้ามการบินไทย แต่ถูกร้องเรียนมาว่าจุดนี้เกิดอุบัติเหตุบ่อยครั้งและมีผู้เสียชีวิตหลายราย ให้ย้ายยักษ์ออกไปไว้ที่อื่น เลยมีการปรับย้ายมาไว้ตรงข้ามแยกเซ็นทรัลลาดพร้าว เรื่องราวอาถรรพ์นี้เกิดขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 2535 ได้เริ่มการก่อสร้างดอนเมืองโทลเวย์ขึ้น และในระหว่างการก่อสร้างนั้นได้เกิดอุปสรรคขึ้นมากมายไม่ราบรื่นติดขัดหลายๆอย่างโดยไม่ทราบสาเหตุ และช่วงที่จะทำการยกเสาต้นนี้ขึ้นก็เกิดอุปสรรคขึ้นมาอีก ทำอย่างไรก็ไม่สามารถยกเสาขึ้นได้เพราะช่วงแยกลาดพร้าวจะต้องสร้างทางยกกระดับเหินข้ามแยกลาดพร้าว แต่พอสร้างเสาแ

วัดนางพญา

วัดนางพญา วัดเก่าแก่ ตั้งแต่ครั้งกรุงศรีอยุธยา วัดนี้ตั้งอยู่ติดกับวัดพระศรีรัตนมหาธาตุ และวัดราชบูรณะ แต่เดิมวัดนางพญาและวัดราชบูรณะมีอาณาเขตติดต่อกัน แต่พอมีการสร้างสะพานสมเด็จพระนเรศวรและสร้างถนนตัดผ่าน จึงแยกวัดนางพญาและวัดราชบูรณะอยู่กันคนละฝั่งถนน วัดนางพญาจึงเหลืออาณาเขตเล็กๆ เท่านั้น การได้ชื่อว่า “วัดนางพญา”ชื่อของ พระนางพญา น่าจะมาจากสถานที่ที่ค้นพบนั่นเอง วัดนางพญานี้สันนิษฐานว่า ผู้สร้างพระนางพญาคือ พระวิสุทธิกษัตรีย์ พระ มเหสีของพระมหาธรรมราชา และทรงเป็นพระราชมารดาของสมเด็จพระนเรศวรมหาราช พระองค์ทรงสร้างพระนางพญาขึ้นในคราวบูรณะปฏิสังขรณ์วัดราชบูรณะ ราวปี พ.ศ. 2090 – 2100 ขณะนั้นพิษณุโลกเป็นเมืองลูกหลวง และพระองค์ดำรงพระอิสริยยศเป็นแม่เมืองสองแคว และพระมหาธรรมราชาทรงพระอิสริยยศที่ พระอุปราช แห่งแผ่นดินพระมหาจักรพรรดิ กรุงศรีอยุธยา พระนางพญา ได้รับอิทธิพลทางพุทธศิลปะมาจากสกุลช่างสุโขทัยในพระราชสำนักโดยตรง ด้วยเมืองพิษณุโลกและสุโขทัยมีความใกล้ชิดกันมาตั้งแต่ราชวงศ์พระร่วงเป็น ใหญ่ในดินแดนภาคเหนือ พิมพ์ทรงของพระนางพญา เด่นชัดมากหากเปรียบเทียบกับพระพุทธรูปศิลปะสุโขทัย ใน

โอะมะโมะริ”Omamori”

เครื่องรางโอะมะโมะริ”Omamori” โอมาโมริ หรือ เครื่องรางของประเทศญี่ปุ่น เป็นที่กลายเป็นรู้จักและเป็นทีนิยมอย่างแพร่หลายของนักท่องเที่ยวที่ไปประเทศญี่ปุ่นต่างที่เข้ามาไหว้พระและไปวัดที่ญี่ปุ่น และต้องซื้อพกติดตัวไว้หรือนำเป็นของฝาก เหมือนเป็นเครื่องป้องกันตัว ลักษณะของเครื่องราง มักทำจากผ้าทอสวยงาม ข้างในจะใส่ กระดาษ แผ่นไม้ ผ้า หรือ โลหะที่มีรูปของสิ่งศักดิ์สิทธิ์แต่ละวัดพิมพ์อยู่ ลงไปในห่อผ้า แล้วก็เอาเชือกผูกปิดปากถุง ส่วนรูปทรงสมัยก่อนจะไม่หลากหลายเท่าสมัยนี้ จะเป็นสี่เหลี่ยม ขอบมุมบนสองข้างจะพับลงมา ส่วนความหมายของการทำแบบนั้นไม่ได้มีที่มาชัดเจน ส่วนปัจจุบัน รูปร่างของเครื่องรางมีหลากหลายมากขึ้น ทั้งแบบกลมมัดปากถุง หรือจะเป็นแบบที่มีพลาสติกไวนิลมาห่อข้างนอกเพื่อความสวยงามทนทานมากขึ้นก็มีขอให้สุขภาพแข็งแรงสามารถขอได้ในหลายๆเรื่อง แต่ละแบบจะมีอักษรเขียนไว้ตรงตัวเลยว่าช่วยเรื่องอะไรบ้าง ป้องกันเจ็บไข้ได้ป่วย ขอให้มีโชคทางการเงิน เงินทองไหลมาเทมา ค้าขายดี เจริญรุ่งเรือง ขอให้ลูกค้าเข้าร้าน ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ได้เลื่อนตำแหน่ง เลื่อนขั้น ใครอยากได้แบบใดก็สามารถเลื