ศาสนาพุทธไม่ได้มองว่าเด็กเป็นแก่นกลางของศาสนา เด็กในศาสนาพุทธถูกมองว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากผลกรรมในอดีต เด็กจึงถูกวางกรอบมาพร้อมกับหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติ และการตอบแทนบุญคุณของพ่อแม่ที่เลี้ยงมา จนเกิดเป็นค่านิยม ‘ความกตัญญู’ เด็กในมุมมองของศาสนาพุทธส่งผลต่อการอุปถัมภ์กุมารทอง กุมารทองมาพร้อมกับหน้าที่และการตอบแทนบุญคุณต่อผู้อุปถัมภ์ ผู้อุปถัมภ์เลี้ยงกุมารทอง กุมารทองจำเป็นต้องตอบแทนบุญคุณโดยการช่วยให้ผู้อุปถัมภ์มีความมั่งคั่งเจริญรุ่งเรืองจนไปถึงปกป้องจากอันตรายปัจจุบันสังคมไทยการอุปถัมภ์กุมารทองไม่ใช่แค่เรื่องรางทางไสยศาสตร์เท่านั้น แต่กุมารทองถูกมองเป็นส่วนหนึ่งของสมาชิกในครอบครัว ผู้อุปถัมภ์มีสถานะและเรียกแทนตัวเองว่าเป็น ‘พ่อ/แม่’ ส่วนกุมารทองอยู่ในสถานะที่เป็น ‘ลูก’ เมื่อกุมารทองกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว กุมารทองจึงมีหน้าที่ของความเป็นลูกที่ต้องปฏิบัติ ซึ่งอยู่ในความสัมพันธ์ต่างตอบแทนที่มีแนวคิดเรื่องบุญคุณและความกตัญญูมาเกี่ยวข้อง

อย่างไรก็ตามกุมารทองวิญญาณเด็กเป็นร่องรอยของสิ่งมีชีวิตที่พบได้ชั่วขณะหนึ่ง และเป็นช่องว่างที่ยังไม่เกิดใหม่ การเลี้ยงดูกุมารทองในสถานะของคนในครอบครัวผู้อุปถัมภ์ต้องเข้าใจว่ากุมารทองมีอายุขัย สักวันหนึ่งกุมารทองต้องเกิดใหม่ ผู้อุปถัมภ์ที่มีสถานะเป็นพ่อ/แม่ไม่สามารถจะผูกรัดให้กุมารทองอยู่ด้วยตลอดไป การใช้คาถาในการควบคุมกุมารทองเพื่อให้อยู่กับตนเองตลอดไปเป็นการกระทำที่โหดร้าย