ด้วยความสนใจและเมินเฉยต่อคำเตือน เคนจิ หนึ่งในสมาชิกจึงตัดสินใจทดสอบตำนาน แม้จะมีเสียงอ้อนวอนอย่างกระวนกระวายจากคนอื่นๆ ในกลุ่ม เขาก็เริ่มท่องบทกวี เสียงของเขาก้องกังวานในห้องที่เงียบสงัด

เมื่อเขาพูดจบ ก็มีความเงียบงันที่น่าขนลุก ไม่มีอะไรเกิดขึ้น. ทั้งกลุ่มหัวเราะอย่างประหม่า รู้สึกโล่งใจที่คำสาปดูเหมือนจะเป็นเพียงตำนานเมือง

อย่างไรก็ตาม เมื่อเคนจิเริ่มเดินทางกลับบ้าน เขาสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ ไฟถนนกะพริบเมื่อเขาเดินผ่าน และเสียงเมืองตามปกติก็ถูกแทนที่ด้วยความเงียบที่ไม่สงบ เมื่อเขาไปถึงอพาร์ตเมนต์ของเขา เขาพบว่ามันเย็นผิดปกติ ความรู้สึกไม่สบายใจเพิ่มขึ้น เขาตัดสินใจพักผ่อนในคืนนี้

เคนจิตื่นขึ้นมากลางดึกพบว่าตัวเองเป็นอัมพาต ห้องของเขาอาบไปด้วยแสงสีแดงเลือดนกที่น่ากลัว และเขาสามารถได้ยินบทกวีที่เขาอ่านดังมากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าและเยือกเย็น ดูเหมือนว่าเสียงจะมาจากร่างมืดที่ปลายเตียงของเขา ค่อยๆ เดินเข้ามาหาเขา ด้วยความกลัว เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากเฝ้าดูขณะที่ร่างนั้นยกมือมาทางเขา

เช้าวันต่อมา เพื่อนๆ ของเคนจิพบว่าเขาอยู่ในสภาพช็อก พูดหรือตอบโต้ไม่ได้ เขาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลจิตเวช แต่อาการของเขาก็ไม่ดีขึ้น เขาใช้เวลาหลายปีที่เหลืออยู่กับความหวาดกลัวเงียบๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัวที่ตามหลอกหลอนอยู่เสมอ

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชมรมหนังสือก็เลิกอ่านออกเสียง “นรกของโทมิโนะ” ความน่ากลัวของเหตุการณ์ดังกล่าวเป็นเครื่องย้ำเตือนถึงเส้นแบ่งบางๆ ระหว่างความอยากรู้อยากเห็นกับความโง่เขลา

“The Unspoken Verse: Tomino’s Hell” บอกเล่าเรื่องราวอันน่าสะเทือนใจเกี่ยวกับผลลัพธ์อันน่าสะพรึงกลัวที่อาจเกิดจากการเพิกเฉยต่อคำเตือนและประเพณีที่แฝงอยู่ในสิ่งเหนือธรรมชาติ เรื่องราวที่น่าขนลุกนี้เน้นย้ำถึงศักยภาพอันน่าสะพรึงกลัวของคำพูดและพลังของคำเหล่านั้นในการเข้าถึงเกินขอบเขตของความเป็นจริง สัมผัสกับพลังที่เราแทบจะไม่เข้าใจ