เครื่องรางสายเสน่ห์ “อิ่น”

วัสดุ

คือ ของที่มีความหมายในตัวของตัวมันเองทางใดทางหนึ่งเท่านั่น เช่น เป็นของทนสิทธิ์มีฤทธิ์ในตัว เป็นของที่มีชื่อเสียงเรียงนามพ้องพาน เป็นของที่ได้ชื่อว่าเหมาะกับเรื่องนั้นๆ อาทิ การใช้ว่านที่มีสรรพคุณเจาะจง การใช้ไม้แต่ละประเภท การใช้ดินจากแหล่งพิเศษ (ตัวอย่าง ดินป่าช้า, น้ำจากบ่อศักดิ์สิทธิ์, ต้นไม้ตายพราย, ไม้ที่มีฤทธิ์ในนาม เช่น ไม้ตะเคียน ไม้พะยูง ไม้มะยม ฯลฯ) ส่วนกรณีเป็นของที่ไม่มีความหมายในตัวเองโดยตรง ก็จะอยู่ที่การจัดทำให้เกิดกลายเป็นรูปสัญลักษณ์ต่างๆ ซึ่งจะเป็นอันเกี่ยวข้องกัน

ฤกษ์ยามงามดีในการทำพิธี

ก็คือวาระดิถีอันเหมาะแก่การทำสิ่งนั้นๆ ซึ่งของแต่ละอย่างจะมีข้อกำหนดต่างกันไป ใช่ว่าทุกวันทุกเดือนจะทำได้เหมือนกันหมด แต่ข้อนี้มีรายละเอียดอยู่มาก ใครเคยขอฤกษ์ยามต่างๆ คงจะพอเข้าใจได้

  เพิ่มเติมไว้อีกนิดว่า ในสังคมไทยของเรา หากสังเกตให้ดี ก็จะเห็นได้ว่า เครื่องรางของขลังต่างๆ นั้น จึงจะแบ่งออกหยาบๆ เป็นสองหมวดใหญ่ คือหมวดสายพระพุทธคุณ จัดสร้างปลุกเสกโดยพระสงฆ์ เช่น พระเครื่องและของมงคลต่างๆ ที่พระเกจิอาจารย์จัดทำขึ้นภายในวัดวาอาราม และโดยพื้นเพรากเหง้าแล้ว สังคมไทยคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้ดี

  ส่วนอีกหมวด คือเครื่องรางของขลังที่จัดทำโดยหมอไสยศาสตร์ฆราวาส ซึ่งเป็นการทำในเคหะสถาน หรือ ตามบ้านเรือน หรือ สำนักต่าง ๆ ทำแบบไม่เกี่ยวกับวัดกับพระ แม้ว่าในพิธีกรรมจะมีการสักการะบูชาพระรัตนตรัยก่อนก็ตามแต่หากใครสังเกตให้ดี จะเห็นว่ามีเครื่องรางของขลังหลายอย่าง ที่บางครั้งแม้เป็นเครื่องรางสายโลกียะก็จริง แต่ก็มีหลวงพ่อหลวงปู่ครูบาจัดสร้าง และยันต์หลายอย่างก็นิยมนำเข้าปลุกเสกในวัดวาอาราม รับพลังพุทธคุณ แต่ถ้าเป็นพระเครื่อง จะไม่มีการปลุกเสกโดยพละการจากฆราวาสในทางหนึ่ง จึงเป็นที่เชื่อกันว่า อำนาจพระพุทธคุณอยู่สูงสุด เหนือกว่านักไสยศาสตร์ใดๆ แต่ก็นั่นเอง พ่อมีความเห็นที่ต่างออกไป และเราเคยคุยกันเรื่องนี้อยู่พอสมควร

  พ่อเคยมีความเห็นว่า เครื่องรางของขลังหลายอย่าง เป็นเรื่องของโลกโลกียะ ไม่จำเป็นจะต้องจัดทำโดยพระสงฆ์ หรือนักบวช เพราะนักบวชไม่ได้มีจิตเจตนาในทางโลกย์เช่นปุถุชนทั่วไป ตัวอย่าง การปลุกเสกสร้อยแหวนกำไล ยันต์ตะกรุดต่างๆ เพื่อให้ใช้ในทางเสน่ห์เมตตามหานิยมนั้น พระสงฆ์พอทำได้ เพราะใช้อำนาจพระพุทธคุณประกอบ แต่ว่า กรณีใช้หลักวิชาทางไสยศาสตร์เข้าร่วม ก็จะกลายเป็นการหักล้างกันเองอยู่ดี ตัวอย่างว่า หากจะใช้ “ของ” ให้ได้ผัวได้เมีย หาใช่กิจของสงฆ์ไม่ แต่การให้ได้ “คู่ดีมีศีลเสมอกัน” นั่นอยู่ในขอบเขตของความปรารถนาดีที่สงฆ์จะให้พรได้จะเห็นได้ชัดเลยว่าจะมีเส้นแบ่งบางๆ ในเรื่องเหล่านี้ ดังนั้น เครื่องรางสำหรับสายรักสายใคร่ เสน่ห์เมตตา ช่วยค้าช่วยขาย จึงเหมาะจะจัดสร้างจากนักไสยศาสตร์ที่ดำเนินชีวิตอยู่เยี่ยงปุถุชน ดังพ่อว่าไว้อย่างไรก็ดี พ่อก็บอกอีกว่า แต่ของอย่างนี้หากมีความคิดความเห็นหรือความเชื่อไม่ตรงกัน ก็ไม่จำเป็นต้องเอาชนะคะคานกันเสมอไป ใครใคร่บูชาอย่างใด จากไหน ก็ให้เป็นเรื่องสิทธิบุคคล