ป่าคำชะโนด

ชาวไทยพุทธของเราส่วนใหญ่ยังผูกพันอยู่กับความเชื่อต่างๆเพราะเมื่อเรามีความเชื่อแล้วย่อมมีความหวัง แต่จะหวังไปในด้านใดนั้นก็แล้วแต่วิจารณญาณของแต่ละบุคคล ห้ามกันไม่ได้ แม้กระทั่งสมัยพุทธกาลมีพระพุทธศาสนาที่มีองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าประทับเป็นประธานเป็นองค์เผยแผ่พระพุทธศาสนาด้วยพระองค์เอง ขนาดนั้นยังมีลัทธิต่างๆที่เข้ามาเป็นคู่แข่ง พระพุทธเจ้าก็ไม่ได้บังคับใครให้มาเชื่อในคำสอนของพระองค์มีแต่ทรงตรัสไว้โดยปริยาย(โดยอ้อม)ว่า “ตถาคต เป็นเพียงผู้บอก”เท่านั้น ส่วนการเชื่อหรือการปฏิบัตินั้นอยู่ที่ตัวของผู้เชื่อหรือผู้ปฏิบัติเอง

ในทางพระพุทธศาสนามีหลักการศรัทธาอยู่ตามหลักพระพุทธศาสนา ศรัทธา หรือสัทธา หมายถึงความเชื่อ ความเชื่อที่ประกอบด้วยเหตุผล

กัมมสัทธา เชื่อกรรม เชื่อกฎแห่งกรรม เชื่อว่ากรรมมีอยู่จริง คือ เชื่อว่า เมื่อทำอะไรโดยมีเจตนา คือ จงใจทำทั้งรู้ ย่อมเป็นกรรม คือ เป็นความชั่วความดีมีขึ้นในตน เป็นเหตุปัจจัยก่อให้เกิดผลดีผลร้ายสืบเนื่องต่อไป การกระทำไม่ว่างเปล่า และเชื่อว่าผลที่ต้องการ จะสำเร็จได้ด้วยการกระทำ มิใช่ด้วยอ้อนวอนหรือนอนคอยโชค เป็นต้น